ANA DİLİ
Bahtiyar VAHABZÂDE
Dil açanda ilk defa “ana” söylerik biz,
“Ana dili” adlanır bizim ilk dersliğimiz.
İlk mahnimiz laylanı anamız öz südiyle
İçirir ruhumuza bu dilde gile-gile.
Bu dil bizim ruhumuz, aşkımız, canımızdır.
Bu dil birbirimizle ahd ü peymânımızdır.
Bu dil tanıtmış bize bu dünyada herşeyi,
Bu dil ecdâdımızın bize goyup gettiği
En gıymetli mirasdır, onu gözlerimiz tek
Goruyup nesillere biz de hediye virek.
Bizim uca dağların sonsuz azamatından,
Yatağına sığmayan çayların hiddetinden
Bu torpağdan, bu yirden
Elin bağrında gopan yanıglı nağmelerden,
Güllerin renglerinden, çiçeklerin iyinden
Mil düzünün, Mogan’ın sonsuz genişliğinden
Ağ saçlı babaların aklından kemâlindan
Düşman üstüne cuman o gır atın nalından
Gopan sesden yarandın.
Sen halgımın aldığı ilk nefesden yarandın.
Ana dilim, şendedir halkın aklı, hikmeti,
Arap oğlu Mecnun’un derdi sende dil açmış,
Üreklerde yol açan Fuzûlî’nin sanatı,
Ey dilim, kudretinle dünyalara yol açmış
Sende menim halgımın kahramanlıkla dolu
Tarihi varaklanır.
Sende nice min illik menim medeniyetim
Şan-şöhretim şahlanır.
Menim adım sanımsan,
Namısım, vicdanımsan,
Milletlere, halglara halgımızın adından
Mahabbet dastanları yaradıldı bu dilde,
Bu dil tanıtmış bize bu dünyada herşeyi,
Bu dil ecdâdımızm bize goyup gettiği
En gıymatli mirasdır
Onu gözlerimiz tek
Goruyup nesillere biz de hediye virek.
Bahtiyar VAHABZÂDE