ŞEHADET VE ÜLKÜCÜLER- Gazi KARABULUT

ŞEHADET VE ÜLKÜCÜLER

27 Mayıs, ülkücü hareket açısından hüzün ve gururun adı olarak tarihe geçiyor artık. Büyük devlet adamı Gün Sazak Bey’in şehadet gününe atfen, Ülkücü Şehitler Haftası, olarak yad ediliyor.

Burada bize düşen ciddi sorumluluklar vardır. Bu düşünceden hareketle iki yazıyı birleştirerek bir değerlendirme ortaya koymaya çalıştım. Birincisi şehadet kervanının yüreğimizde bıraktığı hüzün nameleri, diğeri de şehadetlerin ardından yaşanan 12 Eylül cenderesinin  neticesinde yaşanan korkunç yılgınlığa Başbuğ’un kükreyişi ile verilen cevabın aşıladığı ümidi ifade ediyor.

Buyrun muhasebeye…

“Hatırlatmak, yeniden ıstırap yüklü satırlarla yüreklere sızı salmak değil niyetim.  Ancak tam da “Yarınki Türkiye’nin kurucuları, yaşama zevkini bırakıp yaşatma aşkına gönül veren, sabırlı ve azimli fakat gösterişsiz ve nümayişsiz çalışan ruh cephesinin maden işçileri olacaktır.” İfadesindeki ile birebir örtüşen yurdu yaşatmak için can veren şehitler kervanını yad etmeden olmaz.

Hani kız kardeşi anlatıyor ya:

“Ağabeyim Ruhi’nin şehit düştüğü gün rüyamda Belen geçidini aşıp gelen binlerce insanın omuzlarında Al bayraklı tabutu görmüştüm. Düşümde bura neresi diye sorduğumda, Belen geçidi olduğunu bu geçitten sonra Cennet’e ulaşıldığı belirtildi. Ben o güne kadar Belen geçidini hiç görmemiştim. Rüyamı rahmetli anama anlatınca “İnşallah hayırlısı olur yavrum” demişti ve o günün ertesinde ağabeyimin şahadetinin haberi gelmişti. Sonraki yıllarda o Belen geçidini rahmetli Mustafa Ekerin cenazesine giderken gördüm. Osmaniye de görev yapan kıymetli bir ağabeyimizin memleketiydi Reyhanlı, olayı duyunca bizde gitmek istemiştik, o gün rüyamda gördüğüm Belen geçidi gözlerimin önündeydi, tıpkı rüyamdaki gibi bütün çevrede bulunan ülkücüler şehit kardeşimize dokunabilmek için Reyhanlı’nın yoluna koyulmuşlardı…”

Evet işte Osmaniye’nin kavruk yüzlü, bozkurt bakışlı, Hamza duruşlu ve Ülkücü Hareketin ilk şehidi idi Kılıçkıran. 

Ve ardından yürek burkan Bedir yüzlü şehitler kervanı.

Bir kez daha hatırlayalım:

“Tıpkı Başbuğ’un ”Çoğu zaman rüyalarıma girerler. Sanki geçit resmi yapar gibi. Gözlerimin önünden geçerler. Oruç Reis ile kol kola yürür Yusuf İmamoğlu, Dursun Önkuzu, Süleyman Özmen, Erdem Arabacı gibiler. Uykularım kaçar, kalkar Cenab-ı Hakka sığınır dualar okurum. Ercüment’im gelir aklıma. Mezar bile dar gelmişti yavruma. Mezara sığmamıştı.” dediği gibi benimde çoğu zaman yüreğimin ortasına otururlar. Hayret eder, hayran kalır, titreyip kendime dönmeye çalışırım o şehitlerin mücadelelerini dinledikçe, okudukça ve anlattıkça…

Ve ben de bölerim uykularımı, hiç olmazsa bir Yasin okuyayım, der onların ruhlarını şad etmeye çalışırım.

Aklıma gelir Mustafa Yardımcı’nın şehadetinden 155 gün sonra açılan mezarından o pak naşının defnedildiği şekli ile durması ve kurşun yediği yerden hala kan damlaması..

Göz yaşlarına boğulurum, Halil ile Selçuk’un “gelinlik” hikayelerini anlatırken ve Halil Esendağ ile Selçuk Duracık’ın idam sehpasına şehadet getirerek gidişi; idamlarının ardından mübarek naaşlarının Kıble istikametinde duruşu ile titrer yüreğim derinden.

Ardından Ali Bülent Orkun’un ailesine yazdığı mektubu okurum hıçkırıklarla:

“Sevgili anneciğim, babacığım,
 
İdamım bir hafta daha ertelendi. Çok mutlu oldum. Sanmayın ki korkumdan. Korkmak ne kelime? Ben Allah’a kavuşmak ümidi ile bekliyordum bu günü. Ama yeni bir hatime başlamıştım. İdam edilseydim o hatimim yarım kalacaktı. Çok şükür ki bu bir haftalık sürede hatmimi tamamlayabileceğim. Sevincim işte bundandır.”

Yine dönemin cellatları tarafından idam sehpasına sunulanlardan biri Cengiz Baktemur düşer yâdıma:

Derler ki, “Pişmanım, dersen idamını müebbede çevirebiliriz.” Bunun üzerine Cengiz Baktemur, “Hayır” der, büyük bir kararlılıkla. “O zaman inancımdan pişman olmuşum demektir.” 
 
Bunun üzerine idam sehpasına götürürler tam seher vaktinde. Ve son isteğini sorarlar. Kur’an ve bayrak ister. ”Bu saatte nereden bulalım Kur’an ve bayrağı” dediklerinde, gidin hücremden getirin der.

Hücresinden okuna okuna yıpranmış bir Kur’an-ı Kerim ile, öpüle öpüle solmuş bir bayrak getirirler.

Son bir defa her ikisini de öpüp başına koyar ve kelime-i şehadet getirerek idam edilir.
Aslında orucunu açtıktan sonra kurşunlanan yol başçısı Ruhi Kılıçkıran ile başlar yüreğimdeki sızı…
 
Dalarım o destansı kahramanların Bedrin Aslanlarını hatırlatan şehadete yürüyen aşklarına…
 
Bir yanım Önkuzu olur patlar ciğerlerim, öbür yanım kanlara bulanan bir ekmek filesi gibi okul bahçesinin orta yerinde kalır Özmen vari.
 
Dayanmaz olur soğukta ter döktürür; karlı bir günde tipiye inat taşınan Mustafa Erol’un naşı…
 
Göze pınarlar kuruyup, canım içre canım giderken Gün Sazaklar düşer toprağa ve kervan Ak bir Yıldız ile devam eder ebed yolculuğuna.

Her biri kor olur kavurur içimi…

Ardından ettiğimiz yeminler aklıma gelir:

Yastığımız mezar taşı 
Yorganımız kar olsun
Biz bu yoldan dönersek
Namus bize ar olsun” nidalarıyla…”

İşte bu nidanın bozkurt kükremesi yeniden kervanı yola dizecekti…

Alparslan Türkeş,  1985 yılında cezaevinden çıktığında “Nerede kalmıştık?” anlayışı ile yeniden yola revan olurken şu ifadeleri kullanıyor.

“Çok çile çektim, sürgün oldum, eza ve işkencelere tabi tutuldum. Ama vaz geçmeyi hiç düşünmedim.”

Evet, kaderini milletin kaderine bağlamış, milletinin mutluğunu kendi mutluluğu olarak görmüş bir hareketin liderinden başka bir yaklaşım beklenemezdi.

Nitekim o zor dönemlerde 12 Eylül’ün silindiri altında tar-umar olmuş bir hareketin mensupları ümitsizlik girdabında kıvranıp tam da havlu atacakken o ses yine devreye girecek ve “Kafamı bozmayın ilkokul çocuklarından başlarım.” diyecekti.

Ömrü sürgünlerle, hapislerle, işkencelerle, kadir bilmezlerin ihanetleri ile geçen ve her defasında da aynı iman ile koşan bir Başbuğ; emaneti, Türk Milletinin vefa sahibi evlatları ülkücülere bırakarak, bağımsızlık ateşini yakarak at üstünde ölen yiğit gibi; Afşinlerin, Yamtarların, Alparslanların, Kürşatların uçmağına  gidecekti.

…

Ve bugün…

Ülkücüler ne yapıyor, neler yaşıyor ve ne yapmalıdır?

Herhalde en çok üzerinde durulması gereken hususlar bu mevzular olsa gerek.

Elbette varlığını milletine adamış bir hareketin mensupları özellikle de yine Başbuğ’un ifadesi ile “Ülkücü Aydınlar Kadrosu kalkınmanın temel harcı olacaktır.” anlayışı mukabilinde Ülkücü münevverler, ülkücülerin bugünü ve yarını adına fitneye kapıları kapatarak çözüm dolu somut yaklaşımlar ortaya koymaktadır/koymalıdır.

Özellikle, her tür siyasal beklenti ve kaygıdan uzak durarak, Türk Milliyetçili fikrinin, Ülkücü şuurun, Milli Ülkülerin yeni nesle aktarımı vazgeçilmez bir öncelik olmalıdır.

Bu husus hep diri tutulmalıdır. Yine Hüseyin Nihal Atsız’ın “Türkçülük ülküsü, bizden amansız bir vazife ahlakı istiyor.” dediği gibi, bu vazife arınmış bir gönül ve inanmış yüreklerle yapılmalıdır.

Atsız bu düşüncesinin gerekçesini şöyle izah eder:

“Türkçü, milletine bir hizmet yaparken bunu beğenilmek için değil, bunu vazife bildiği için yapar ve yapacağı en büyük hizmetin bile, adı sanı bilinmeden ölüp mezarsız yatan şehitlerin hizmeti yanında pek küçük kalacağını bilir.”

Yine Atsız’a göre “Milli ülküler, yüzyıllar boyunca değişmeden yaşar. Değişen tarafları ana çizgileri değil, teferruat veya taktiğidir.”

İşte o milli ülküler, günümüzde anlam kaymasına uğrama tehlikesi ve tehdidi ile karşı karşıyadır.

Nedir bu anlam kayması yada kavramlara herkesin dilediği manayı yükleyerek dilediği şekilde kullanmasına sebep olacak tehlike?

Bu husus, ülkücü düşünür, yazar, siyasetçi ve fikir ehillerince; çalıştaylar, paneller, atölye etkinlikleri ve bilumum faaliyetlerle ele alınarak raporlar, broşürler, makaleler, kitaplar ile ortaya konulmalıdır.

Böyle bir çalışma talebinin altında yatan ana sebep; ülkücü ideolojinin dünden bugüne sağlam temellerinin, bilinçli veya bilinçsiz kişi, kurum ve yapılarca zedelenme ihtimali endişesidir.

İşte onun için diyorum ki!

Ülkücü olduğunu söyleyen ve buna gönülden iman eden herkes, bu şuurun nesilden nesile aktarımını ana vazife olarak telakki etmelidir.

Unutmayalım ki bizler, bugün büyük bir aşk ile ülkülerimize bağlı olmamızı, bizden önceki neslin  “ Ölmeğe vatan yahşi” diyerek varlığını feda eden ve bu fedakarlığı yaparken ülkülerini yaşayıp anlatanlara borçluyuz.

Yıllar sonra da aynı şuurun devamı, bizlerin “yorulmak” kavramını unutarak ülkülerimizi yaşatma ideali şuuru ile yeni nesile aktarmamız ile mümkün olacaktır.

Peki nedir bırakacağımız emanet?

Onu da emanetin sahibinden ifade edelim.

“İçimizde Tanrı Dağı’ndan taşıdığımız Ergenekon seddini eriten ateş, gönlümüzde, zihnimizde Hira Dağı’ndan doğan güneşin ışığı var. Biz Müslüman Türk’ün öz nizamını, milli nizamı temsil eden milli hareketiz.”